عکاسى و چرخش فرهنگی (بررسى نقش فناورانۀ دوربین عکاسى و عکس در تغییرات فرهنگى جامعة ایران)

متفکران عرصۀ پساپدیدارشناسی می‌‌کوشند انسان، جهان، و فناوری را در رابطه‌‌ای هم‌‌بسته‌با‌هم قرار دهند و در نظر دارند نسبتی را مشخص کنند که فناوری میان انسان و جهان پیرامونش برقرار کرده است. دوربین عکاسی، در مقام فناوری و رسانه‌‌ای فرهنگ‌‌ساز، به فراخور بافتی که در آن قرار می‌‌گیرد معانی اجتماعی و فرهنگی خاصی را نیز تولید می‌‌کند. در این مقاله سعی بر آن است به نقش فناورانۀ دوربین عکاسی در جامعه و فرهنگ ایران پرداخته شود. نگارنده در پی یافتن نسبتی است که عکاسی میان انسان و جهان پیرامونش برقرار کرده است، نسبتی که چرخشی فرهنگی را قطعیت بخشیده است، و می‌‌کوشد تحلیلی بر بنیان آرای دیرینه‌شناختی فوکو ارائه دهد تا بنیان‌‌های معرفت‌‌شناختی این چرخش فرهنگی را نیز مشخص کند. نتایج حاکی از آن است که عکاسی به ایجاد نوعی جهان‌‌بینی مبتنی بر امور، پدیده‌‌ها، و مناسبت‌‌های این‌‌جهانی و دنیوی منجر شده و ایران را دست‌خوش نوعی نوگرایی فرهنگی کرده است.